یک استرس رایج برای والدین کودکان خردسال، به ویژه در هنگام شروع مدرسه، توانایی آنها در دوست یابی است.
ویلیام بوکوفسکی، استاد روانشناسی در دانشگاه کنکوردیا که در مورد دوستی در دوران کودکی و نوجوانی تحقیق کرده است، می گوید: طرد شدن بدترین اتفاقی است که ممکن است برای کسی بیفتد.
نادیده گرفته شدن بچه ها سخت تر از آزار و اذیت شدن آنها است، به همین دلیل است که بوکوفسکی معتقد است معلمان به ویژه باید سعی کنند مراقب آن باشند.
مطالعات نشان داده اند که دوستی های خوب طیف وسیعی از مزایای سلامتی را به همراه دارند. بنابراین یادگیری نحوه دوست یابی یک مهارت حیاتی است که می تواند افراد را در زندگی دورتر ببرد.
اما این چیزی نیست که به راحتی به دست همه برسد.
فرد فرانکل، روانشناس آمریکایی و نویسنده کتاب «دوستان برای همیشه: چگونه والدین می توانند به فرزندانشان کمک کنند دوستان خوبی پیدا کنند و حفظ کنند»، می گوید که دختران برای دوست یابی با مشکل بیشتری مواجه می شوند، زیرا به احتمال زیاد «دختر» هستند. ”
فرانکل توضیح می دهد که آنها تمایل دارند روابط اجتماعی عمیق تری نسبت به پسرها داشته باشند، بنابراین آنها به جای اضافه کردن به حلقه دوستان خود “جایگزین” می شوند.
با این حال، هر دو جنس اغلب با انتقال بین ابتدایی به دبیرستان دست و پنجه نرم می کنند. فرانکل می‌گوید: به دلیل همه تغییراتی که به طور همزمان اتفاق می‌افتند، از جمله بلوغ، ممکن است زمان سختی باشد.
شروع هر سال تحصیلی می‌تواند مانند یک دکمه تنظیم مجدد سالانه عمل کند و معمولاً برای اکثر افراد ۴ تا ۲۱ ساله ساده‌ترین زمان برای دوست‌یابی است. اما اساس ایجاد دوستی از خانه شروع می‌شود.
در اینجا نکات مهم کارشناسان برای والدین آورده شده است.
-
به بچه ها بیاموزید که چگونه میزبان خوبی باشند
فرانکل یک فصل کامل از کتاب خود را به قوانین میزبانی خوب اختصاص داده است – مهارتی که تا بزرگسالی ادامه خواهد داشت.
این اساساً به قانون طلایی و قرار دادن مهمان بر خودتان خلاصه می شود. باید به کودکان آموزش داده شود که از مهمان خود انتقاد نکنند یا آن را رها نکنند و بیش از حد رئیس نباشند، که می تواند برای کودکان مبتلا به ADHD چالش برانگیز باشد.
والدین می توانند با الگوبرداری از رفتار میزبان خوب به کودکان در این بخش کمک کنند. به عنوان مثال، می توانید بگویید: “دوست من می آید … من می خواهم برای او ناهار درست کنم.” سپس اجازه دهید کودک ببیند چگونه با مهمان خود رفتار می کنید.
همچنین می‌توانید از بچه‌ها بپرسید که چه کارهای خوبی برای دوستانشان انجام می‌دهند و چه چیزهایی در مورد آنها دوست دارند، و آنها را وادار کنید تا فکر کنند که اگر همبازی‌شان اسباب‌بازی‌هایشان را به اشتراک نگذارند، چه احساسی خواهد داشت.
به گفته بوکوفسکی، دو مدل اصلی وجود دارد که توضیح می دهد که چه چیزی یک دوست خوب را می سازد.
یکی حول محور این ایده است که مردم کسانی را دوست دارند که چیزی برای آنها فراهم می کنند – خواه سرگرمی، کمک، شادی، خنده یا فرصت ها. مدل دیگر می گوید که ما دوست داریم با افراد همفکر بچرخیم.
-
به تنظیم تاریخ بازی کمک کنید
کارشناسان می‌گویند وقتی بچه‌ها کوچک‌تر هستند، والدین باید فرصت‌هایی را برای آنها ایجاد کنند تا با بچه‌هایی که علایق مشترک دارند، معاشرت کنند.
این می‌تواند به این معنی باشد که آنها را برای فعالیت‌هایی که از آن لذت می‌برند و در حالت ایده‌آل خیلی رقابتی نیستند، ثبت‌نام کنید، یا حتی دعوت از دوستان خانوادگی با بچه‌ها.
به خاطر داشته باشید که جفت کردن دو کودک که تنها هستند ممکن است بهترین ایده نباشد. فرانکل هشدار می دهد که دو کودک مبتلا به ADHD نیز می توانند دستور العملی برای فاجعه باشند زیرا “آنها با هم بدتر هستند”.
فرانکل پیشنهاد می‌کند در حالی که نمی‌خواهید بیش از حد کنترل داشته باشید، ممکن است بخواهید دوستانی را که فکر نمی‌کنید تأثیر خوبی داشته باشند، از بین ببرید.
با این حال، هر زمان که ممکن است، یک جایگزین «بهتر» ارائه دهید (با در نظر گرفتن شخصیت و علایق فرزندتان)، زیرا، همانطور که او اشاره می کند: «اگر بچه بی دوست و ناامید است، بازی با هرکسی لذت بخش است».
می توانید برای مشاوره دوستی به معلم فرزندتان مراجعه کنید، زیرا معلمان باید چشم انداز اجتماعی کلاس درس خود را بدانند.
محققان با برنامه‌های دوستانه نیز موفقیت را مشاهده کرده‌اند، به‌ویژه اگر این برنامه‌ها با بچه‌های ناتوان اجتماعی بزرگ‌تر و بچه‌های جوان‌تر از نظر اجتماعی پیشرفته‌تر مطابقت داشته باشند.
-
نظارت و تصحیح دوست یابی
اجازه ندهید فرزندتان “برده بازی” داشته باشد. این همان چیزی است که فرانکل به آن می‌گوید وقتی بچه‌ها دیگران را دعوت می‌کنند تا آنها را به اطراف هدایت کنند.
تاریخ بازی بچه ها را بررسی کنید و اگر متوجه رفتار یا درگیری مشکل زا شدید، آنها را راهنمایی کنید.
فرانکل توصیه می کند که فرزندتان را کنار بکشید (برای جلوگیری از شرمساری عمومی) و قانون «میزبان خوب» را به او یادآوری کنید. روی مورد شکسته تمرکز کنید و از کودک بخواهید قول دهد که دیگر این کار را انجام ندهد.
برای اینکه «لحظه قابل آموزش» بیشترین تأثیر را داشته باشد، باید به محض اینکه رفتار رخ داد، علامت گذاری شود.
درباره 5 راه برای بهبود ارتباطات خانوادگی بدانید.
“معمولا همین کافی است. فرانکل می‌گوید: بچه‌ها می‌خواهند مورد پسند واقع شوند و کارهایی را از روی عادت انجام می‌دهند.
اگر اشتراک‌گذاری مشکلی است، در برخی موقعیت‌ها می‌توانید هر اسباب‌بازی را که کودک به آن بسیار وابسته است کنار بگذارید.
همانطور که فرانکل وقتی پسرش پنج ساله بود و واقعاً از ساختن مدل‌ها لذت می‌برد آموخت، «اسباب‌بازی‌هایی وجود دارد که برخی از بچه‌ها واقعاً نمی‌خواهند به اشتراک بگذارند. آنها ممکن است بخواهند آن را نشان دهند، اما نمی خواهند دوستشان آن را از هم جدا کند.”
دور از چشم قرار دادن آنها می تواند از هر گونه موقعیت مشکل ساز جلوگیری کند.